Цэлмэг анх ажилд орсон цагаасаа л Магнайг нууцхан харж явдаг байлаа. Ер нь ганц Цэлмэг ч биш тэдний хэлтсийнхэн, бүүр байгууллагын ихэнх хүүхнүүдийн харц унадаг. Гэвч Магнай тэдний хэнтэй ч дотночилж нийлдэггүй байв. Бүгдтэй нь мэндийн зөрүүтэй л явна. Дам сонсох нь ээ эхнэргүй гэнэ, Яагаад ийм сайхан залуу байж эхнэр авдаггүй байна аа хэмээн хүүхнүүд ярилцана. Нэг цайны цаг дээр бас л Магнайгийн тухай яриа гарав.
- Энэ Магнай яагаад эхнэр авдаггүй юм бол...?
- Харин тийм, ядахдаа найз охин ч байхгүй.
- Байдаг ч юм бил үү, та нар яаж мэдэж байгаа юм бэ?
- Ээ мэдэхгүй, гурван жил хамт нэг өрөөнд суулаа. Найз охин гэж ярьж байсныг нь санахгүй байна.
- Арай гомо юм биш биз дээ?
- Харин ээ, тэгж баларч байгаа юм биш байгаа. Сайхан эрчүүүд гомо болох гээд байдаг биз дээ.
-За арай ч үгүй байлгүй дээ…шал тэнэг худлаа их зантай юм. Хүүхнүүд өөрийг нь гээд байхаар хажуудахаа харахгүй лусын дагина л мөрөөдөж яваа биз. Ямар насаараа сайхан залуу явах биш. Тэгээд ч надад тийм ч сайхан санагддагүй, бие нь л юу юм гэхээс...
- Нээрээ би саналаа. Дээр би найзуудтайгаа нэгнийхээ төрсөн өдрийг тэмдэглэх гээд Сөүл орсон чинь цаадах чинь нэг эгчмид, баян байрын хүүхэнтэй хооллоод сууж байсан. Намайг харсан мөртөө хараагүй царайлаад гараад явчихсан юм даа. Арай баян,хөгшин авгай нарт бие үнэлдэг юм биш байгаа даа...?
- Тийм үү, ямар балиар юм. Тэр чинь, гайгүй боловсон залуу гэж бодсон чинь гэнэт дургүй хүрчихлээ….хэмээн хүүхнүүд ам уралдан ярьцгаав. Цэлмэг сайн хүнийг нь муулаад байхаар сүүлдээ тэсэхээ байж:
- Одоо болох юм биш үү. Хэнтэйгээ ч явж байсан байж болно шүү дээ. Яахаараа ингэж хүн гүтгэж ярьж байдаг юм. Ер нь тэгээд тэр хүний хэнтэйгээ юугаа хийж, яаж явах нь бид нарт хамаагүй биз дээ гээд өрөөнөөс гарлаа. Тэрбээр өрөөндөө очиж, уураа дарж ядан үгүй ээ, Магнай чи тийм хүн биш, чи яагаад ч эд нарын хэлсэн шиг биш…хэмээн өөртөө үглэн сууна.
Түүнээс хойш хэд хоногийн дараа Цэлмэг найз охинтойгоо, нөхөртэй нь, түүний найзууд гээд нэлээд олуулаа нэг найзынх нь шинээр нээсэн цэнгээний газар тэмдэглэж суув. Хотын төвд нэлээд зэрэглэл өндөртэй сайхан тохижуулагдсан, ихэвчлэн кабинуудтай, шатаар доошоо буугаад бүжгийн талбайг эс тооцвол бараг хүн байгаа нь мэдэгдэхгүй. Цэлмэг нөгөө хэдтэй хөгжилдөн бүгд найзынхаа амжилтын төлөө хундага тогтооцгоон суув. Гэтэл бүжиглэе хэмээн нэгнийхээ уриалсаныг хүлээн авч бүгд талбайд гарцгаалаа. Цэлмэг жаахан халсан байсныг ч хэлэх үү, үсээ задгайлан хаялаад, эгдүүтэй бөгсөө ондогнуулан их л тачаангуй бүжиж гарав. Цэлмэг хэдий жаахан махлагдуу ч гэлээ харин хаа очиж бүжгэнд их эвсэлтэй. Гэтэл нэг согтуу нь шалчиганан:
- Цэлмэг ээ чи ямар эгдүүтэй юм бэ, бүжгэндээ сайн хүмүүс нөгөө ажилдаа ч бас сайн байдаг гэсэн. Чи ер нь галзуу байх аа тийм ээ хэмээн шүлсээ гуд хийтэл залгин өлөн нүдээр ширтэн худлаа уруул амаа цорвойлгон өөдөөс нь ирж бэлхүүсээр нь тэврэн эвсэлгүй мөртөө хагас суун таазны бүжиг хийхчээн аядав. Бүгд түүнийг шоолон инээлдэнэ. Цэлмэг эвтэйхэн мултран зайлж байтал нөгөөх залуу бүр улайм цайм дайраад эхлэв. Цэлмэг энэ удаад уурлан гараараа түлхтэл нөгөөх нь ч зөрүүдлэн уурлаж хэрүүлийн шинжтэй болоод ирэв. Гэтэл хаанаас гараад ирэв гэмээр Магнай гэнэт гараад ирэхэд Цэлмэг гайхах, ичих зэрэгцэн:
- Хүүе чи чинь, чи энд юу хийж яваа юм хэмээн сандран асуув. Магнай олон ч юм ярилгүй түүний гараас хөтлөн явъя хэмээн хэллээ.
- Цэлмэгийн дотор нь цэлмэн яагаад ч юм Магнайтай ингээд явж байгаагаа ажлынхандаа харуулмаар санагдаад байв. Магнай бас жаахан халамцуу байв. Хоёулаа энд нэг газар орж жаахан суух уу хэмээн тэрбээр хэлэхэд Цэлмэг дуртай нь аргагүй зөвшөөрлөө.
Хоёул ойр зуурын юм ярилцсаар Магнай нэг ч их уусангүй тэрбээр Цэлмэгт хандан:
- Чи их гоё бүжиглэх юм аа, эвсэлтэй ч гэж яасан юм….гэхэд Цэлмэг ичингүйрэн доошоо харлаа.
- Чи хэзээдээ харчихаа вэ, чи нээрээ тэнд юу хийж явсан юм.
- Би нэг хүнтэй уулзах гэсэн боловч тэр амжихгүй болчихлоо гээд гарах гэж байснаа та хэдийн шуугианыг сонсоод хартал чи байсан….хэмээн хэлээд Магнай инээмсэглэв. Магнай, Цэлмэгийн өөдөөс харж байснаа гаран дээр нь гараа тавин ширээн дээгүүр хагас өндийгөөд чихэнд нь “би чамайг хүсч байна” хэмээн шивнээд зөөлөн үнсэхэд Цэлмэг итгэж ядан өөдөөс нь харлаа. Тэгсэнээ “чи надаар тогломоор байна уу….би ч гэсэн чамайг” гэтэл Магнай “үгүй дээ, чамайг татгалзахгүй бол хоёулаа өнөө шөнийг хамтдаа өнгөрүүлье” хэмээн хэлэв. Цэлмэг ч зөвшөөрсөний тэмдэг болгож дуугүй толгой дохилоо.
Магнайгийн дотор нь байж ядсан их хүслээр оволзон явна. Тэрбээр Цэлмэгийн зузаан уруул, махлаг биеийг дэндүү ихээр хүсэмжилж байгаагаа мэдэв. Үнэндээ тэр өөрийнхөө хүслээр унтаж дур тавилгүй их уджээ. Жаахан охидууд гарын ая даахгүй хэмээн цэвэрхэн авгай нартай хаөяа явж арай гэж нэг дураа хангадаг байв. Үнэндээ Магнай, Цэлмэгийг нэг газарт ажилладаг гэж мэдэхээс цаашгүй, түүнийг шохоорхож нэг ч удаа харж байсангүй. Өнөөдөр яалт ч үгүй болзсон авгайн нөхөр нь явахаа больсон гэж утасдахаар уур нь хүрч хамаг юм нь оволзоод байтал Цэлмэгтэй таарсан нь энэ.
Тэр хоёр явсаар нэгэн жижигхэн буудалд ирэв. Цэлмэг яах учраа олохгүй дэмий л өөдөөс нь харан инээмсэглэн явна. Харин Магнайд Цэлмэгийн зузаан уруул махлаг бие л бодогдоно. Тэрбээр өрөөгөө захиалж мухрын нэг өрөөнд хоёулаа орлоо. Цэлмэг бишүүрхэнгүй орон дээр цомцойн суув.
Магнай хаалгаа түгжчихээд явуут дундаа цамцаа тайлтал майкны цаанаас товойх булчин шөрмөс нь түүний ид хавыг улам сүртэй харагдуулна. Магнай Цэлмэг дээр ирэн гаднах цамцыг нь аажуухан тайлж эхэллээ. Цэлмэг хамжилцан туслах гэтэл “чи зүгээр л байж бай…би өөрөө” хэмээн хэлээд цааш нь үргэлжлүүлэв. Цэлмэгийн хацар дээгүүр зөөлөн илж байснаа хоёр завьжнаас нь татан уруулыг нь тэр чигт нь хаман шуналтайяа озож эхлэв. Цэлмэг амьсгаа нь түгжигдэн түүнийг түлхтэл Магнай өрөөсөн гараараа Цэлмэгийн хоёр гарыг ард нь бариад уруулыг нь улам хүчтэй сорлоо. Магнайгийн аманд зөөлөн бамбагар уруул тэр чигээрээ булхан ам дүүрээд ирэхэд тэрбээр тэсэхүйеэ болон хазаж орхив. Тэгтэл ч Цэлмэг хамаг хүчээрээ орилон гараа угз татан аваад түүнийг түлхлээ. Магнайгийн аманд нь цус амтагдаж байв. Цэлмэг:
- Ёооё л доо, өвдөж байна шүү дээ…чи хар л даа цус гарч байна хэмээн уйлагнав. Магнай уруул дээрх цусыг гарынхаа алгаар арчаад бүүр их тэсэхээ байж байгааг мэдэрлээ. Тэрбээр Цэлмэгийн өөдөөс очин:
- За уучлаарай, одоо зөөлхөн за хэмээн хүзүү, цээжийг нь аяархан үнсэж байснаа хөхнийх нь үзүүрийг гараараа имрэн татаж эхлэв. Цэлмэг хамаг биеэ чангалан “аажуухан л даа наадах чинь өвдөөд байна ш дээ” хэмээн хоёр гараараа мөрнөөс нь түлхэв. Магнайд Цэлмэгийн энэ бүхэн тээртэй санагдаж түүний шилэн триког урж, хоёр гарыг нь ард нь нийлүүлэн хүллээ. Одоо түүнд саад болох юм юу ч байхгүй. Магнай нэг гараараа Цэлмэгийн хөхнөөс нь хүчтэй базлан нөгөө хөхийг нь хэлээрээ ирвэгнүүлэн хөхөж байснаа толгойноос нь хазав.
Энэ үед Цэлмэг байдгаараа орилтол Магнай босч хүзүүнийх нь алчуураар амыг нь боогоод цаашаа үргэлжлүүллээ. Тэрбээр базсан газар бүртээ чимхэж, үнсэх тоолондоо хазсаар. Ингэх тоолонд Цэлмэг байдгаараа биеэ хураан байж ядсандаа нулимс дуслуулан хэвтэв. Магнай дотоожийг нь тас татан урж хаяад ягаан цэцгийн шүүсийг үлдээлгүй сорох зөгий мэт Цэлмэгээс ялгарах шингэнийг шуналтайяа сорж эхэллээ.
Цэлмэг ч байдалдаа дасаж байгаа бололтой өмнөөс нь дэм өгөн хөдөлнө. Магнай чихэн дээр нь ирээд “одоо зүгээрээ хонгор минь…ооооо…чи ямар тачаангуй юм бэ” хэмээн шивнэсээр Цэлмэгийг эргүүлэн доош харууллаа. Магнай Цэлмэгийн эд эс бүхэнд хүрэхээр шунана. Тэрбээр түүний ондгор хоёр өгзөгнөөс илж байгаад хамаг байдгаараа базан өөрөө дуу алдан ухаанаа тавих шахлаа. Цэлмэг харин хөл толгойгоо арагш нь өргөн өвдсөндөө байж ядтал тийчлэв. Тэрбээр гараа тайлахыг хүсэн оролдовч шилэн трикогоор сайн баглажээ.
Магнай Цэлмэгийн дээрээс хэвтэн түүний нуруу мөрийг нь зөөлөн үнсэн биеийг нь суллалаа. Өөрийнхөө нуудгайг гарган бөгсөн дээр нь хэд цохиж өгөөд Цэлмэгийнхтэй үрэлцүүлэхэд хамаг бие нь чичирч дээшээ бүх цус нь хуралдаж эхлэхэд тэрбээр хүчтэй нэг дүрэлтээр Цэлмэгийн хойноос хийн өөрөө дуу алдан, түр хөдлөлгүй хэвтлээ.
Цэлмэг түүний зөөлөн үнсэлт, үрэлтэд сая нэг сэрэл нь хөдөлж эхэлж байтал түүний анос уруу нэг цул юм ороход бүх юмыг нь ураад, гаргаад хаячихсан юм шиг өвдөн сүүлчийн хүчээ шавхан ориллоо. Магнай түүний орилохыг юман чинээ тоолгүй өөрөө орчлонгоос тасран хүсэн хүлээж тарчилж байсан бүхнээ нэг мөсөн гаргаадахъя гэсэн шиг хурдан хурдан бүлсээр.
Цэлмэгийн үснээс нь зулгаан байдгаараа орилсоор…”оооо…одоохон хонгор минь…чи ямар сайхан юм бэ…одоохон….”. Тэрбээр сая нэг юм үерийн ус далангаа түрэн урсах гэж буйг мэдэн бушуухан сугалан авлаа.
Цэлмэг хамаг тамираа баран сүүлдээ орилох ч тэнхэлгүй, хөдөлж ч чадахгүй гөлийн хэвтлээ. Магнай босон угаал үйлдчихээд Цэлмэгийн хүлээсийг тайлан…хөнжил нөмрүүлээд духных нь хөлсийг арчин “уучлаарай Цэлмэг минь…ЯАЛТАЙ Ч БИЛЭЭ дээ” хэмээн хэлээд халуун уух юм олж ирэхээр гарлаа.
